“In het onderzoeken van ziekte verkrijgen we wijsheid over anatomie, fysiologie en biologie. Bij het onderzoeken van de persoon met de ziekte krijgen we wijsheid over het leven.”
Deze woorden worden vaak toegeschreven aan de Amerikaanse neuroloog Oliver Sacks, hoewel de precieze herkomst onbekend is. Al tijdens mijn studie fysiotherapie las ik graag de boeken van Oliver Sacks. Zijn boeken zijn opgebouwd rondom de persoonlijke verhalen en ervaringen van zijn patiënten met neurologische aandoeningen. Door de verhalen te combineren met uitleg over de werking van de hersenen slaagde hij erin zowel het begrip over het functioneren van de hersenen te vergroten als de impact van een neurologische aandoening op het leven van een patiënt te beschrijven.
Voordat ik ging werken als onderzoeker, werkte ik als (kinder)fysiotherapeut in een multidisciplinair revalidatie team, waarin diverse professionals met elkaar samenwerkten. Daar leerde ik hoe elke discipline zijn eigen unieke perspectief inbracht, wat leidde tot een meer samenhangende en effectievere uitvoering van de nodige zorg.
Mijn nieuwsgierigheid en drang om mijn kennis verder uit te breiden, leidden mij naar het uitvoeren van onderzoek. Hier vond ik opnieuw de mogelijkheid om deel te zijn van een team waarin diverse expertises intensief samenwerken. Zo kun je onderzoek uitvoeren op een kwantitatieve manier, waarbij je onder andere door middel van metingen en vragenlijsten onderzoek doet en hiermee bijvoorbeeld het effect van een interventie meten. Ook kun je onderzoek doen op een kwalitatieve manier. Hierbij is het onderzoek meer gericht op meningen of ervaringen beter te begrijpen. Vaak worden interviews en/of groepsgesprekken gebruikt om de ervaringen van deelnemers en zorgprofessionals in kaart brengt. De twee methodes kunnen heel goed aanvullend op elkaar gebruikt worden, door interviews of groepsgesprekken kun je uitkomsten van metingen en vragenlijsten meer betekenis en verklaring geven.
Met veel plezier werk ik nu als postdoc onderzoeker aan het Don’t Be Late! project, waar ik kwalitatief onderzoek uitvoer. Ik doe dit onderzoek samen met Esther, een co-researcher die zelf ook gediagnosticeerd is met MS en Anastasiia, een master-student van de opleiding psychologie. Op dit moment werken we aan een onderzoek om meer te begrijpen over hoe mensen met MS het vinden om over hun cognitie te spreken met hun zorgverlener en hoe ze het vinden om testen te doen die het denkvermogen meten.
In het project worden er twee interventies uitgevoerd, een werk en een sportinterventie. Jip Aarts en Shalina Saddal hebben hier al twee mooie blogs over geschreven1,2. Volgend jaar zullen we interviews gaan uitvoeren om meer inzicht te krijgen in de effecten en uitvoering van de interventies bij de deelnemers. Hierdoor kunnen we de zorg beter afstemmen op de behoeften en voorkeuren van mensen. Vergelijkbaar met het multidisciplinaire team in de revalidatie, werken in het Don’t Be Late! project verschillende onderzoekers met diverse achtergronden samen. Het samenvoegen van deze verschillende benaderingen van onderzoek en uiteenlopende expertises stelt ons in staat om effectievere en persoonsgerichte benaderingen te ontwikkelen voor de zorg van mensen met MS.
Want alleen ga je sneller, samen kom je verder!3
Sabina van der Veen, postdoc onderzoeker op het derde werkpakket van het Don’t be late! project
1 Blog Jip Aarts
2 Blog Shalina Saddal
3 Afrikaans spreekwoord
