‘Als ik later groot ben’
Werk speelt een grote rol in ons leven en we zien werken vaak als iets vanzelfsprekends. Zo wordt mij al zolang ik mij kan herinneren gevraagd wat ik graag wil worden ‘als ik later groot ben’. Omdat ik altijd ontzettend gefascineerd ben geweest door van alles in de wereld om mij heen, is mijn antwoord op deze vraag vaak veranderd. Van beroemd worden én dierenarts in mijn kinderjaren tot schrijfster én dokter in mijn tienerjaren. Wat het ook was, ik wilde in ieder geval gevarieerd werk doen en iets voor de wereld betekenen.
Het maken van een studiekeuze was voor mij daardoor ontzettend moeilijk. Vanaf de eerste biologie les vond ik de werking van het brein ontzettend interessant en omdat ik graag mensen wilde helpen besloot ik uiteindelijk om psychologie te gaan studeren. Een ‘brede studie’ waar je nog alle kanten mee op kunt. Tijdens deze studie kwam ik voor het eerst in aanraking met onderzoek. Een baan als onderzoeker was niet iets waar ik eerder aan had gedacht. Hoewel ik merkte dat ik de onderzoek-vakken erg leuk vond en deze mij goed af gingen, was mijn keuze om het onderzoek in te gaan niet zo snel gemaakt. Ik kende niemand die werkzaam was in het onderzoek en als eerste in mijn familie die ging studeren voelde het ‘veiliger’ om voor een master te kiezen in de klinische psychologie of arbeids- en organisatiepsychologie, voor mij ‘bekendere banen’. Toch bleef het tijdens mijn bachelor knagen. Waar ik bij een baan als psycholoog slechts 1 persoon tegelijk kon helpen, kon ik als onderzoeker mogelijk veel grotere groepen mensen tegelijk helpen. Daarnaast is het werk als onderzoeker ontzettend gevarieerd: het werk bestaat uit het uitvoeren van metingen (zoals bijvoorbeeld neuropsychologische onderzoeken afnemen en MRI scans maken), bijdragen aan onderwijs, de uitkomsten van de metingen analyseren en bevindingen opschrijven in wetenschappelijke papers. Na de bachelor psychologie (3 jaar studeren) ben ik daarom een onderzoeksmaster gaan doen met een focus op verschillen in gedrag en gezondheid door genen en de invloed van omgevingsfactoren (Genes in Behaviour and Health). Wat ben ik blij dat ik deze keuze gemaakt heb.
De impact van neurologische aandoeningen, de complexe en nog deels onbekende biologische oorzaken die aan deze aandoeningen ten grondslag liggen en het gebrek aan effectieve behandeling maakten dat ik gedreven werd om onderzoek te doen naar deze aandoeningen. Ik ken een aantal ‘jonge’ mensen met multiple sclerose (MS) waarbij de gevolgen van de ziekte helaas groot en erg zichtbaar zijn. Terwijl ik kon studeren, sporten en zelfs daarnaast nog van alles kon doen konden zij steeds minder. Een van hen kon haar studie niet meer volhouden en werd al op jonge leeftijd arbeidsongeschikt verklaard. De andere kennis maakte haar studie nog wel af maar ondanks dat zij dat heel graag wilde was een fulltime baan te zwaar en moest zij al snel parttime gaan werken.
Toen ik van de Don’t be late! studie hoorde, waarbij interventies worden onderzocht die cognitieve achteruitgang en werkuitval proberen tegen te gaan bij mensen met MS, voelde ik meteen dat dit een belangrijk onderzoek is waar ik héél graag onderdeel van wilde zijn. Ik realiseer mij regelmatig hoe dankbaar ik ben dat ik ben aangenomen als promovendus op dit project en voor deze kans om een verschil te kunnen maken voor mensen met MS. Ik hoop uiteindelijk bij te kunnen dragen aan een betere kwaliteit van leven voor mensen met MS, iets wat naar mijn mening geen seconde te vroeg komt. Dus wat ik wil worden als ik later groot ben? Wetenschapper! En daarmee hoop ik eraan bij te dragen dat ook mensen met MS zo lang mogelijk kunnen zijn wie zij willen worden ‘als zij later groot zijn’.
